Την κοίταζε που έφευγε
« Εσένα, εσένα γυμνή, ολόγυμνη, σε ένα ευωδιαστό λιβάδι,  στον ίσκιο του βραδιού, να χτυπάς τις ρόδες σου να βλέπω, να πετάς,   και,   όταν κουράζεσαι δίπλα σου να κάθομαι, στην άκρη του δάσους, στον ίσκιο του βραδιού,   και,   να αναπνέω το άρωμα την υγρής γης και  του γρασιδιού και του κορμιού σου,   και,   να ρουφάω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου,   και,   να μεγαλώνω  στης  ομορφιάς τη δύναμη  που μπαίνει στο μάτι με χιλιάδες αχτίδες και στο μυαλό με χιλιάδες άτομα εισβάλλει,   και,   να γεμίζω,    και,   αυτήν τη συγκεντρωμένη  ένταση σε πλούτο να τη νιώθω και τον πλούτο σε αγάπη,   και,   σε σκέψεις να τη μεταμορφώνω και τις σκέψεις  σε κίνηση και  η κίνηση νέα  να γεννάει  δύναμη....ανεξάντλητη......Αυτό είναι «ζωντανός» να είσαι, αυτό.....»
 Άνα Ζουμάνη