Ορισμένοι τόποι και ορισμένοι άνθρωποι εκπέμπουν μία ξεχωριστή και υποβλητική ενέργεια. Μαγνητίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν να αισθανθεί δέος, τον εξυψώνουν. 

           Χτες το βράδυ είχα την τύχη και την χαρά να παρακολουθήσω μία πραγματικά μοναδικά εκπληκτική παράσταση σε ένα τέτοιο μέρος. Μιλάω για την παράσταση Terranima στο Ηρώδειο του σχήματος  Dagipoli του Γιώργου Χρηστάκη σε μουσική Κώστα Λειβαδά, με κείμενα των Ν.Καζαντζάκη, Άνας Ζουμάνη και Κώστα Γραμματικάκη. Την αφήγηση την έκανε ο Αντώνης Καφετζόπουλος και συμμετείχαν με τις εκπληκτικές φωνές τους η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μελίνα Ασλανίδου και η Ανδριάνα Μπάμπαλη, συμμετείχε ο Γιάννης Αϊδινιώτης καθώς και σχήματα μουσικά και χορευτικά από την πάντα αγαπημένη Κρήτη, τον τόπο της ψυχής μου που όμως μέχρι τώρα ποτέ δεν πάτησα. Για τον Κώστα τον Γραμματικάκη και το έργο του υπαρχουν άλλοι πιό άξιοι και κατάλληλοι από μένα να πουν. Είναι ένα από τα στολίδια της Κρήτης και των γραμμάτων. Όπως και για τον σημαντικό θεατράνθρωπο της εποχής μας τον Αντώνη τον Καφετζόπουλο.
Ο εμπνευσμένος φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη, ολοκλήρωνε και συνάμα απογείωνε την μαγευτική ατμόσφαιρα.

      Στο Ηρώδειο είχα να πάω από τότε που καθόταν ο κόσμος στα μάρμαρα, τώρα έχει μαξιλαράκια. Επίσης αυτή ήταν η πρώτη παράσταση χορού που παρακολούθησα στη ζωή μου.
Είπα στην αρχή για δέος και εξύψωση γιατί αυτό συνέβη και όχι μόνο σε μένα εκεί. Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να κρίνει ίσως μία παράσταση χορού και κίνησης σωμάτων, είμαι ο πρώτος όμως που θα δηλώσω το θαυμασμό μου εάν κάτι μιλήσει στην ψυχή μου. Ήταν στιγμές που τα πάντα έρρεαν στη σκηνή, σαν όνειρο όμορφο. Ήταν στιγμές που τα κείμενα που ακολουθούσαν έφερναν ρίγη.

Ο Γιώργος Χρηστάκης συνέλαβε και οργάνωσε μια εκπληκτικά ευαίσθητη και συνάμα δυνατή παράσταση για το μεγαλείο του ανθρώπου, ευαίσθητη και δυνατή όπως ο ίδιος. Το μόνο που μου έρχεται για να τον περιγράψω είναι μία λέξη.

Συγκλονιστικός!

Δεν πρόκειται να χάσω δική του παράσταση από εδώ και πέρα.  Έχει την μαγική ικανότητα μεταξύ άλλων με την κίνηση να αγγίζει ψυχές, τρυφερά και δυνατά. Να εμπνέει. Λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι το έχουν αυτό το χάρισμα.

Η κίνηση, ο χορός είναι μία καινούρια ήπειρος ακόμα αχαρτογράφητη για μένα, που νιώθω πως έστω και σαν θεατής έχω ανάγκη να ανακαλύψω. Και ένα μέρος από το «κέρδος» για μένα αυτής της παράστασης, ήταν αυτό. Ένα άλλο ήταν το κείμενο της Άνα Ζουμάνη ερμηνευμένο με ευαισθησία  από την Ειρήνη Μαυροματάκη, με το οποίο και θα κλείσω, αυτά τα λίγα αλλά σημαντικά για μένα λόγια σχετικά με το τι προκάλεσε μέσα μου, πόσο πλούτισε τη ψυχή μου η παράσταση αυτή.

Ήταν αυτό το κείμενο που μου έφερε ρίγη και ήταν σαν μια στιγμή να την είδα εκεί, στη σκηνή, να χορεύει, με το μοναδικό δικό της τρόπο, να μετουσιώνει την κίνηση σε κάτι ονειρικό στο χώρο.
Το παραθέτω αυτούσιο , την παρακάλεσα να μου το δώσει και την ευχαριστώ γι’ αυτό:

«Kαι η σταύρωση έχει τη λαγνεία τής λύτρωσης.
Η γυναίκα που πεθαίνει από αγάπη νιώθει την ίδια λαγνεία που ένιωθε όταν γεννιόταν από αγάπη.
Ακολουθεί τις τελευταίες εντολές τής καρδιάς της.
Η λαγνεία είναι το «ευχαριστώ» της ψυχής της για το ότι ακούστηκαν τα δίκαια αιτήματά της. Την «υποταγή» η γυναίκα τη νιώθει ως λαγνεία.
Ο τελευταίος στεναγμός της αγάπης που πεθαίνει, έχει την ίδια μελωδία με τον πρώτο στεναγμό της αγάπης που γεννιέται.
Η ψυχή βρήκε τη λύτρωση.
Και οι δυο λιώνουν με τον ίδιο τρόπο.
Η πιο ευτυχισμένη των θνητών.
Και η πιο δυστυχισμένη.
Χωρίς λαγνεία ζει και πεθαίνει μόνο όποιος αγνοεί τους νόμους της ψυχής του.»


Μανόλης Κωνσταντάκης

Φωτογραφία: ΣΠΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ