Πως η θέληση και το όραμα της ανθρώπινης ψυχής καταργεί τα εμπόδια;
Συνέντευξη: Γωγώ Σωτηρίου
Πως η έμπνευση και το όραμα γίνονται πράξη; Σε αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά σχετικά θα βρείτε απάντηση σε αυτήν την συνέντευξη. Ο πρωταγωνιστής της, Γιώργος Χρηστάκης έχει τον λόγο! Είναι ο πλέον ειδικός ως εμπνευστής του Χοροθεάτρου ΔΑΓΙΠΟΛΗ.
Το ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ ΔΑΓΙΠΟΛΗ, είναι μια ομάδα σύγχρονου χορού, ο πυρήνας της οποίας αποτελείται από άτομα με κινητικό πρόβλημα. Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2004 στην Αθήνα με τον Γιώργο Χρηστάκη, εμπνευστή και δημιουργό αυτής της πρωτοβουλίας, ο οποίος είναι ο ίδιος άτομο με κινητική αναπηρία. Στην ομάδα συμμετέχουν και άλλοι χορευτές, χορεύτριες και μουσικοί καθώς και άλλοι επαγγελματίες χωρίς κάποια αναπηρία. Η διάθεση για εξερεύνηση των ορίων του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης φαντασίας, της ανθρώπινης ψυχής, όπως αυτά αναδεικνύονται μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και μορφοποιούνται σ’ ένα μουσικοκινητικό δρώμενο, στάθηκε το έναυσμα για την σύσταση αυτού του χορευτικού σχήματος. Μάλιστα η πλειοψηφία των συμμετεχόντων έχει μεγάλη εμπειρία στις ομαδικές καλλιτεχνικές δράσεις, με εμπειρίες σε πολλές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Η ΔΑΓΙΠΟΛΗ έχει διανύσει πορεία 10 χρόνων, μετρώντας πάνω από 100 παραστάσεις μέσα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Επίσης είναι πολύ πλούσια σε συνεργασίες με ονόματα σημαντικά από τον χώρο της Τέχνης. Πάνω από όλα όμως είναι μια υπέροχη εμπειρία θεάματος. Ένα άνοιγμα για τα φτερά του μυαλού και του σώματος… Μια αφύπνιση καλλιτεχνικής και κοινωνικής έκφρασης. Αξίζει να τη ζήσετε, όπως αξίζει να γνωρίσετε καλύτερα τους πρωταγωνιστές της. Ο Γιώργος Χρηστάκης θα το κάνει καλύτερα από όλους! «στα ΑμεΑ δεν επιτρέπεται η είσοδος στην εκπαίδευση στις κρατικές σχολές θεάτρου και χορού, λόγω «ελλείψεως προδιαγραφών» δηλαδή «αρτιμέλειας»
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το χορό;
Πριν πάρα πολλά χρόνια μέσα από τους συλλόγους αναπήρων που διατηρούσαν πολιτιστικά τμήματα μπήκε το πρώτο σαράκι. Τι σημαίνει για σένα ο σύγχρονος χορός;
Ο σύγχρονος χορός είναι ένα κομμάτι της τέχνης που κάποιος μπορεί να εκφρασθεί, να επικοινωνήσει, να δημιουργήσει, να μάθει το σώματα του αλλά και το σώμα του άλλου και ν’ ανακαλύψει νέα μονοπάτια μέσα απ’ αυτό να μοιραστεί τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Πώς ξεκίνησε η ομάδα;
Το 2004 μετά από μακρόχρονη δική μου ενασχόληση με το σύγχρονο αλλά και με άλλα είδη χορού, και αφού απέκτησα την γνώση και την εμπειρία που χρειαζόμουν, μέσα από πολλά σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και τη συμμετοχή μου ως χορευτής σε πολλές ομάδες σύγχρονου χορού, αποφάσισα να στήσω την δική μου ομάδα. Να σημειώσω εδώ, ότι στα ΑμεΑ δεν επιτρέπετε η είσοδος στην εκπαίδευση στις κρατικές σχολές θεάτρου και χορού λόγω «ελλείψεως προδιαγραφών» δηλαδή «αρτιμέλειας». Αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα…
Μίλησε μου για την ομάδα Δαγίπολη…
Το έργο της ομάδας, κατά βάση δεν εστιάζει στην συνθήκη της αναπηρίας, ενώ η αναπηρία υφίσταται στο σύνολο του έργου: Η αναπηρία απλώς υφίσταται επειδή δεν μπορεί να εξαφανιστεί και να αρνηθεί ο χορευτής και ο θεατής την ύπαρξή της. Υπάρχει διακριτικά στο σύνολο του έργου αλλά συχνά εξαφανίζεται και επανέρχεται ανατρέποντας τους ρόλους και την ανθρωπομετρική κλίμακα των χορευτών. Η ανατροπή είναι ολοκληρωτική σε σημείο που δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ποιος έχει ή δεν έχει αναπηρία.
Η δουλειά της ομάδας, στο σύνολο της, είναι απολύτως διακριτικά αδιάκριτη: Είναι μια συνεχής ανατροπή της σωματικής ικανότητας από την αναπηρία και της αναπηρίας από την σωματική ικανότητα αλλά με όρους πραγματικούς ενός πραγματικού γήινου χώρου, που εάν τεχνικά μπορούσε να απουσιάσει η βαρύτητα θα συνέβαινε η ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική απουσία τόσο της σωματικής ικανότητας όσο και της σωματικής ανικανότητας.
Ο σχεδιασμός και η προοπτική της ομάδας εστιάζει στην διασφάλιση της επιτυχίας των στόχων μας και στην απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη παραγωγή έργου σε βάθος χρόνου, που θα αξιοποιηθεί και από τις επόμενες γενιές.
Η ομάδα έχει οργανώσει εργαστήριο όπου παραδίδονται μαθήματα μέσω του πειραματισμού και της διαδραστικότητας σε όλους/όλες όσους/όσες εκδηλώνουν ενδιαφέρον. Παράλληλα βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη έρευνα που θα μελετά την αλληλεπίδραση, και τα στοιχεία εκείνα που θα είναι ικανά, να ταράξουν στερεότυπα και αναπαραστάσεις, και να αναδείξουν την μεθοδολογία, τις λογικές και τους τρόπους μέσα από τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτό. Τα ανοικτά μαθήματα έχουν σαν στόχο να φέρουν σε επαφή και να κάνουν γνωστό σε όποιον/όποια θα επιθυμούσε να ασχοληθεί αλλά και στο ευρύ κοινό, τις δραστηριότητες και το έργο της ομάδας έτσι ώστε αυτή η προσπάθεια να αποκτήσει σταθερή προοπτική και συνεχή εξελικτική πορεία, ανοίγοντας έτσι καινούργιους ορίζοντες στους τόσο ευαίσθητους τομείς της Τέχνης και του Πολιτισμού, της Κινητικής Αναπηρίας(και όχι μονο) και της Ψυχικής Υγείας, αλλά και της Κοινωνικής Επιστήμης γενικότερα, όχι μόνο στα Ελληνικά, αλλά και στα διεθνή πεδία ανάλογης δράσης.
«Πήραμε τα τις πρώτες συλλαβές από τα ονόματα που ξεκίνησαν την ομάδα ΔΑ(φνη) ΓΙ(ωργος) ΠΟ(πη) ΛΗ(δα)….»
Τι σημαίνει το Δαγίπολη;
Πήραμε τα τις πρώτες συλλαβές από τα ονόματα που ξεκίνησαν την ομάδα ΔΑ(φνη)ΓΙ(ωργος)ΠΟ(πη)ΛΗ(δα)…. Αυτό είναι είναι όλο.. αααα υπάρχει κι ένας μύθος… σ’ ένα νησί στη μέση του Ειρηνικού υπήρχε το βασίλειο του ΔΑΓΙ ενός πολύ άξιου βασιλιά…. ένα τσουνάμι όμως κάποια μέρα εξαφάνισε το κατέστρεψε το νησί και το βασίλειο… διασώθηκαν όμως κάποιοι που ξανάχτισαν την όμορφη πολιτεία τους.. Ανάμεσά τους κι ο βασιλιάς ΔΑΓΙΣ που μέσα στην καταστροφή έχασε το ένα του πόδι.. Λίγα χρόνια μετά οι λίγοι που σώθηκαν με τον ΔΑΓΙ βασιλιά με υπομονή και πείσμα ξανάχτισαν το βασίλειο που ευημερούσε για πολλά πολλά χρόνια ως τα βαθιά τους γεράματα, και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον με κινητικά προβλήματα να κάνει σύγχρονο χορό;
Ένας καλλιτέχνης με αναπηρία, το πρώτο πράγμα που έχει να επιλύσει είναι η αποδοχή του εαυτού του μέσα στο πλαίσιο που έχει αποφασίσει να υπηρετήσει την τέχνη, και εννοώ πως ο σωστός δρόμος δεν είναι να προσπαθήσουμε να προσομοιώσουμε την ύπαρξή μας πάνω στην σκηνή, με το στερεότυπο που κυριαρχεί στην συγκεκριμένη κατηγορία τέχνης. Δηλ. στο χορό για παράδειγμα το λάθος θα ήταν ο ανάπηρος χορευτής να προσπαθήσει να μιμηθεί τον μη ανάπηρο χορευτή, κάτι που εκ των συνθηκών έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατο. Το μαγικό είναι να φέρεις αυτό που έχεις ακριβώς όπως το έχεις, μια νέα πρόταση που τόσο ανάγκη έχει κάθε μορφή τέχνης. Να το υποστηρίξεις και να εκφρασθείς μέσα απ’ αυτό. Δεν είναι εύκολος δρόμος, όμως είναι καθαρός και η καθαρότητα αυτή είναι που στηρίζει την αποδοχή της παρουσίας σου από την ίδια σου την τέχνη. Όταν συμβεί αυτό διευκολύνεται και η συνεργασία με τους μη ανάπηρους καλλιτέχνες. Με σκληρή δουλειά έρχονται τα αποτελέσματα , η αναγνώριση και ο σεβασμός. Οι συνεργασίες και η δουλειά σου αποκτούν αξία. Στην πράξη τα πράγματα χρειάζονται υπομονή και επιμονή. Φέρνεις κάτι νέο που πρέπει να γίνει οικείο, και γίνεται εύκολα μέσα από μια συνεχή απογυμνωμένη επαφή και διάδραση μεταξύ των συνεργατών αναπήρων και μη. Μετά το στάδιο της εξοικείωσης τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Μ’ έναν τρόπο απλοποιούνται. Το focus είναι πια στη δημιουργία, στην ιδέα και την υλοποίησή της. Με το χρόνο κι αν συνεχίσεις με συνέπεια και αυτοπεποίθηση αποκτάς κύρος ως καλλιτέχνης με έργο, με υψηλές αξιολογήσεις, έτσι ώστε να μην χτυπάς εσύ μόνο πόρτες πια, αλλά να σου κτυπούν και την πόρτα.
Δικός μου στόχος είναι να τιμήσω τον διαφορετικό τρόπο κίνησης του κάθε ατόμου, να εξερευνήσω τα όρια του καθενός, να προσπαθήσω να βρω τις διαφορετικές ικανότητες στο σώμα αυτών των χορευτών, και να διερευνήσω τις καλλιτεχνικές δυνατότητες που μπορεί να προκύψουν από αυτή την ποικιλομορφία, μέσα από συγκεκριμένες χορευτικές φόρμες. Οι «ασυμμετρίες» που εμφανίζονται μέσα από την ποικιλομορφία αυτή των σωμάτων, μ’ έναν τρόπο μου λύνει τα χέρια αντί να με περιορίζει. Είναι σαν ένας ζωγράφος ν’ ανακαλύπτει εντελώς ξαφνικά καινούργια χρώματα στην παλέτα του. Είναι καιρός ο θεατής να βγει από την βολική θέση του απλού παρατηρητή να συγκρουσθεί και να προβληματισθεί με τα ερεθίσματα που του δίνουμε, δοκιμάζοντας τα όρια και τις αντοχές του.
Η ομάδα έχει έσοδα; Πώς τα βγάζει πέρα;
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υποστηρικτικοί μηχανισμοί για τέτοιες δράσεις… δίνουν ψίχουλα σαν να είμαστε ζητιάνοι… αντέχουμε, μαχόμαστε και συνεχίζουμε μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες και μένουμε όρθιοι παρά το «πείσμα» τους.
Η κρατική σχολή χορού έχει χώρο για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;
Όχι (κατά τα παραπάνω απαράδεκτα).

«αν ήμουν θεός θα κατοικούσα στον Όλυμπο… το σπίτι μου όμως είναι στο Περιστέρι»

Από τις συνεργασίες σας και τις συμμετοχές σας στα φεστιβάλ ποια ή ποιες θεωρείς σημαντικότερες;
Αγαπώ όλες τις δουλειές που κάναμε, είναι δικά μου παιδιά. Στην κάθε μια απ’ αυτές ο κάθε ένας που συμμετείχε άφησε ένα δικό του κομμάτι… Το CRASH ήταν αυτό που μας καθιέρωσε… Ακολούθησαν πολλές ακόμη δουλειές ανάμεσα στις οποίες θα ξεχωρίσω το IMITATIONS το Shadow’s light, το ΠΕΔΙΟΝ ΟΛΙΣΘΗΡΟΝ (Campo scivoloso), τις ΣΥΡΤΕΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ (εμπνευσμένο από το Όφις και Κρίνο του Ν. Καζαντζάκη), το HUMATERRA (μια διεθνής παραγωγή), το πρόσφατο ΔΙΝΗ/VORTEX κ.λ.π.
Εδώ δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω έναν έναν τους χορευτές/τριες που πέρασαν από την ομάδα, αλλά και τους καταξιωμένους ανθρώπους που ο καθ’ ένας τους έχει γράψει τη δική του Ιστορία στο χώρο του όπως ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Λειβαδάς, που χρόνια τώρα γράφει τις μουσικές μας και τους τόσους άλλους μουσικούς από τον Joe Tornabene και τον Κώστα Λώλο, το Γιώργο Μακρή ως τον Ψαραντώνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τον Ανδρέα Αρβανίτη, την Άννα Φόνσου, τον Αντώνη Καφετζόπουλο, το Γιώργο Νινιό, το Φίλιππο Σοφιανό, το Γιώργο Καραμίχο, τον Αναστάση Κολοβό, το Σωτήρη Ταχτσόγλου, την Αθανασία Κούσουλα, την Φαίη Κοκκινοπούλου ,τη Χρύσα Παππά, τη Ρέα Πεδιαδιτάκη, την Άνα Ζουμάνη, τον Ανδρέα Κουζέλη που μας χάρισαν τα κείμενά τους, τον Αντώνη Ρέλλα και πολλούς ακόμη….
Ο κόσμος πως αντιμετωπίζει τις δουλειές σας;
Όπως ο διάολος το λιβάνι (αστειεύομαι)… στην αρχή με κάποια αμηχανία και έκπληξη… σιγά σιγά εξοικειώνονται με τη «νέα» εικόνα και προσέγγιση, και εστιάζουν στο καθαρά αισθητικό, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της δημιουργίας.. Δεχόμαστε διθυράμβους αλλά και πολύ αυστηρές κριτικές… Αποποιούμαστε την ηρωική ψυχή μας, και την θεοποίησή μας … αν ήμουν θεός θα κατοικούσα στον Όλυμπο… το σπίτι μου όμως είναι στο Περιστέρι..
Τι ετοιμάζετε τώρα; Σχέδια για το μέλλον της ομάδας;
Υπομονή… coming soon…

Πηγή: share-news.gr