Ο Γιώργος Χρηστάκης έστησε το Χοροθέατρο Δαγίπολη το 2004. Ξεκίνησαν με έναν πυρήνα τεσσάρων ατόμων με κινητικό πρόβλημα και από τότε η πορεία τους είναι μόνο ανοδική. Η ομάδα, συνεργάζεται συνέχεια με καινούριους ανθρώπους χορευτές και μη, άτομα με αναπηρία και μη. Έχει παρουσιάσει δουλειά στο εξωτερικό, Γαλλία, Ιταλία, Αμερική, Τουρκία. Είναι συνέχεια σε αναζήτηση και σε κίνηση. Συναντήσαμε τον Γιώργο στις πρόβες της παράστασης που ετοιμάζουν αυτόν τον καιρό και θα παρουσιαστεί στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στο Θέατρο Εμπρός, και μας μίλησε για την πορεία του, την ομάδα του και για το πώς είναι να είσαι άτομο με αναπηρία και να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα.

Πώς ξεκίνησε η ομάδα;
Δούλεψα αρκετά χρόνια με άλλες ομάδες ως φιλοξενούμενος. Το 2004 αισθάνθηκα ότι είχα τη γνώση και την εμπειρία να στήσω τη δική μου ομάδα. Στήσαμε έναν πρώτο πυρήνα με τέσσερα άτομα, με λίγα μέσα και ξεκινήσαμε την όλη ιστορία. Χωρίς να το περιμένουμε πήγε πολύ καλά και ανοδικά. Εκείνον τον καιρό, υπήρχε η ανάγκη καινούριων προτάσεων και καινούριων ιδεών. Δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα και εμείς ήμασταν πολύ συνεπείς στο να παρουσιάζουμε νέες δουλειές. Δεν ήταν μόνο ένα πυροτέχνημα. Καταφέραμε να στήσουμε ένα σύνολο που φτιάχνει ωραία πράγματα. Πάντα ξεκινάμε με την ιδέα και αρχίζουμε να την εξελίσσουμε. Κάνουμε εργαστηριακά μαθήματα στο θέατρο Λύδρα που μας έχει παραχωρήσει ευγενικά το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Δημιουργούμε κινητικό υλικό και αρχίζουμε να στήνουμε τις παραστάσεις μας. Κάθε χρόνο στήνουμε και μία νέα παραγωγή.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το χορό;
Ξεκίνησα πριν από πάρα πολλά χρόνια. Φίλοι μου χορογράφοι θέλησαν να με εντάξουν στην ομάδα τους. Εκεί κατάλαβα ότι με εκφράζει αυτό το είδος τέχνης, γιατί μαθαίνεις πολύ καλά το σώμα σου. Σε κάνει να ξέρεις κάθε στιγμή πώς να επικοινωνήσεις με το σώμα σου και με τον άλλον. Πώς να διαδράσεις με τον άλλον. Σε βοηθάει πάρα πολύ να αναπτύξεις σχέσεις με το σώμα σου ως προς την επικοινωνία με τους άλλους και να μεταφέρεις τα μηνύματα που θέλεις. Μου άρεσε, με εξέφραζε αυτό το είδος τέχνης και το εξέλιξα, φρόντισα να πηγαίνω σε σεμινάρια, να κάνω βιωματικά μαθήματα με άλλους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δυστυχώς η κρατική σχολή χορού έχει έναν νόμο παμπάλαιο ο οποίος δεν έχει αλλάξει ακόμη. Για να μπορέσεις ακόμη και αίτηση να κάνεις για τις εξετάσεις, θα πρέπει να έχεις το προαπαιτούμενο της αρτιμέλειας. Κατά συνέπεια, εγώ ναι μεν είμαι αρτιμελής, γιατί δε μου λείπει κάτι, αλλά δεν μπορώ να παρακολουθήσω τα προγράμματα τους, είναι και θέμα υποδομών. Αυτό είναι απαράδεκτο, όπως καταλαβαίνεις, και παλεύουμε να το ξεπεράσουμε. Με δέχεσαι να συμμετέχω στα προγράμματα και στα φεστιβάλ, αλλά δεν μου δίνεις την ευκαιρία να σπουδάσω.
Το κοινό τι σας λέει;
Το κοινό πλέον μας γνωρίζει αρκετά γιατί έχουμε καταφέρει μέσα από τη δουλειά μας να συνεργαστούμε με ανθρώπους που έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην μουσική και θεατρική σκηνή. Κώστα Λειβαδά, Αντριάννα Μπάμπαλη, Ψαραντώνη. Από ηθοποιούς Γιώργο Καραμίχο, Άννα Φονσου, Κολοβό Αναστάση και πολλοί άλλοι. Ο στόχος είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτήν τη δουλειά, παρά τις δυσκολίες. Είναι δύσκολο γιατί σε αγνοεί το κράτος. Η προσπάθεια από μόνη της έχει δυσκολίες τις οποίες έχουμε κάθε διάθεση να ξεπεράσουμε, αλλά σίγουρα χρειάζεται και ένας υποστηρικτικός μηχανισμός που θα μας χρηματοδοτεί σε τακτά χρονικά διαστήματα για να μπορούμε να επικεντρωθούμε στη δουλειά μας. Το κράτος βγαίνει από την υποχρέωση με ψίχουλα προς εμάς, τα οποία όμως δεν φτάνουν για να κάνουμε ούτε μισό βήμα παραπέρα. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία τέτοια ομάδα, ενώ σε χώρες πολύ πιο ισχυρές οικονομικά δεν συναντάς ομάδες με τέτοια σύνθεση.
Πώς αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες;
Το παλεύω πολύ, τσαντίζομαι, νευριάζω. Δεν θέλω η ομάδα να έχει το στίγμα του εθελοντισμού, δεν θέλω οι άνθρωποι που συνεργάζονται με εμάς να το κάνουν γιατί θέλουν να χαϊδέψουν την ελεημοσύνη τους. Θέλουν να δουλέψουν οι άνθρωποι, να δημιουργήσουν και να έχουν και μία απολαβή. Αυτό είναι δύσκολο όπως καταλαβαίνεις, εξαιτίας των κρατικών μηχανισμών οι οποίοι είναι παρά πολύ δυσκίνητοι και αδιαφορούν γι” αυτό που κάνουμε. Αλλά μας φωνάζουνε σε πράγματα που διοργανώνουν και εμείς πρέπει να πάμε. Ε, αυτό πρέπει να αλλάξει κάποια στιγμή. Αν θέλουμε να λέμε ότι φτιάχνουν πολιτισμό.
 Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί με αναπηρίες που τώρα ξεκινάει και δεν ξέρει πώς να εκφραστεί;
Κάποιος που βιώνει τη συνθήκη της αναπηρίας και είναι χρήστης αμαξιδίου, είτε όρθιος είτε ακρωτηριασμένος, μπορεί να είναι κωφός, τυφλός οτιδήποτε. Θεωρώ το ότι αν και δεν μας δίνει η πόλη μας και η πολιτεία το δομημένο περιβάλλον για να λειτουργούμε αυτόνομα και ελεύθερα, δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να γυρίσουμε σπίτια μας και να κλειστούμε εκεί. Πρέπει να βγούμε να φάμε και τη σφαλιάρα μας, μόνο έτσι θα μας δούνε και οι άλλοι και θα κινητοποιηθούν. Πρέπει να καταλάβουμε ότι πολλά εξαρτώνται κι από εμάς. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους, γιατί δεν θα είναι εκεί σε κάθε στιγμή της ζωή μας. Ο καθένας να κάνει πράγματα τα οποία πράγματι μπορεί, δεν λέω να κάνει ορειβασία χωρίς σκοινιά ή να ανέβει με το αμαξίδιο στην κορυφή του βουνού, αλλά λέω πράγματα τα οποία είναι απλά και βατά. Ο στόχος είναι να εξαλειφθούν τα εμπόδια, αλλά πρέπει να τα εντοπίσεις, κι αυτό θα συμβεί μόνο βγαίνοντας από το σπίτι. Και αν δε σε δει ο άλλος να τα αντιμετωπίζεις, δεν θα καταφέρεις να τα εξαλείψεις. Οι περισσότεροι που κουβαλούν το στίγμα της αναπηρίας φροντίζουν να μένουν στις γωνίες. Ο χορός και κάθε δράση που έχει να κάνει με την τέχνη βοηθάει παρά πολύ στην κοινωνικοποίηση των ανθρώπων με αναπηρία, χωρίς πολύ μελετημένα προγράμματα που εξαγγέλλονται και ποτέ δεν υλοποιούνται. Νομίζω ότι είναι ο πιο εύπεπτος και ο πιο δυναμικός τρόπος ένταξης των ανθρώπων με αναπηρία.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΓΙΠΟΛΗ