Δημοσίευμα της έγκυρης Ιταλικής εφημερίδας la Repubblica, αναφορικά με την δουλειά που κάνουμε στα πλαίσια του προγράμματος Biokinetics του Creative Europe
Στις 18 και 19 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Accademia Susanna Beltrami (Via Tertulliano 70, Μιλάνο) ένα εργαστήριο για τη συμμετοχή στο Biokinetics, ένα ευρωπαϊκό έργο παραστατικών τεχνών στο πλαίσιο του προγράμματος CREA-CULT-2024-COOP της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το εργαστήριο είχε ως στόχο να επιλέξει καλλιτέχνες που θα αποτελέσουν μέρος μιας μικτής συμπεριληπτικής ομάδας χορευτών ανάπηρων και μη, αποτελούμενη από καλλιτέχνες από την Ιταλία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Ο απώτερος στόχος είναι η δημιουργία μιας παράστασης υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Χρηστάκη (DAGIPOLI DANCE Co), η οποία θα κάνει πρεμιέρα το καλοκαίρι του 2026 σε Αθήνα, Λισαβόνα και Μιλάνο.
Το Biokinetics δεν είναι μόνο ένα καλλιτεχνικό έργο, αλλά ένα πραγματικό κίνημα προς ένα συμπεριληπτικό και συνεργατικό καλλιτεχνικό μέλλον. Το εργαστήριο παραστατικών τεχνών απευθύνεται σε ανάπηρα και μη άτομα.
BIOKINETICS
Μου αρέσει πολύ να μιλάω για καλλιτεχνικά έργα στον κόσμο της αναπηρίας. Ιδιαίτερα, θα ήθελα να επισημάνω μια ενδιαφέρουσα πτυχή του έργου Biokinetics, δηλαδή τον ρόλο που δίνεται στην εκπαίδευση των καλλιτεχνών που συμμετέχουν.
Τα άτομα που επιλέγονται εκπαιδεύονται από επαγγελματίες των παραστατικών τεχνών. Όχι τυχαία, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του έργου είναι ανάπηρος και είναι ένας από τους σημαντικότερους χορευτές σε αμαξίδιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνο η παρουσία ενός διευθυντή αυτού του βεληνεκούς προσδίδει κύρος στο έργο και βοηθά στο άνοιγμα των οριζόντων.
Πολύ συχνά τα βοηθήματα που χρησιμοποιούμε παρουσιάζονται ως κάτι που μας περιορίζει και δεν εστιάζουμε στη πραγματική τους λειτουργία, δηλαδή στο ότι προσφέρουν αυτονομία στους ανθρώπους. Το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να χορεύει με ένα αμαξίδιο είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, καθώς το αμαξίδιο γίνεται προέκταση του σώματος και, από εμπόδιο, μετατρέπεται σε εργαλείο.
Ένα άλλο στοιχείο που εκτιμώ στο έργο είναι ότι επιδιώκει πραγματικά την ένταξη, όχι μόνο στα λόγια, εμπλέκοντας τόσο τα ανάπηρα άτομα όσο και τα μη ανάπηρα άτομα, με έναν ισότιμο τρόπο. Συχνά βλέπουμε έργα που απευθύνονται μόνο σε ανάπηρα άτομα, τα οποία μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά παραμένουν αποκομμένες εμπειρίες.
Δεν πρέπει να δημιουργούμε μόνο «νησιά ευτυχίας», όπου οι ανάπηροι ζουν μεταξύ τους αρμονικά και υλοποιούν έργα. Σίγουρα είναι σημαντικός ένας χώρος συζήτησης μεταξύ ανάπηρων ατόμων, αλλά είναι επίσης απαραίτητο να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με άτομα που δεν έχουν καμία βλάβη.
Πρέπει να δημιουργούμε γέφυρες, όχι νέες διαιρέσεις, και να αποφεύγουμε να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους. Η μόνη κατηγορία που υπάρχει είναι αυτή του ανθρώπου. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί κάποιος, αλλά παραμένουμε πάντα μέλη του ανθρώπινου είδους, με θετικά και αρνητικά συναισθήματα, αδυναμίες και ταλέντα.
Επιπλέον, το γεγονός ότι αυτή η ομάδα είναι διεθνής επιτρέπει ανταλλαγές μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικές κουλτούρες, κάτι που μπορεί να αποτελέσει μεγάλη πηγή πλούτου και κίνητρο για ανατροπές.
Σε κάθε χώρα, η αναπηρία γίνεται αντιληπτή με διαφορετικό τρόπο, τόσο από τα άτομα με διάφορες βλάβες όσο και από τα μη ανάπηρα άτομα. Η μεγαλύτερη πρόκληση θα είναι να διορθώσουμε τη νοοτροπία όπου η αναπηρία εξακολουθεί να θεωρείται απόλυτο κακό, ακόμη και ως θεϊκή τιμωρία και μια πραγματικότητα που πρέπει να κρύβεται.
Τέλος, αυτό το έργο ενίσχυσε τους δεσμούς μεταξύ των διαφόρων οργανώσεων και των ατόμων που συμμετείχαν. Γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να δημιουργούμε δίκτυα, διότι δυστυχώς, όταν κάποιος φέρει μια βλάβη που ίσως δεν την αποδέχεται, που δεν έχει συγκροτήση αναπηρική ταυτότητα, είναι πιο εύκολο να μείνει μόνος.
Θα ήθελα να προσθέσω μια τελευταία σκέψη σχετικά με την ένταξη: και εμείς οι ανάπηροι πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά αν θέλουμε να συναντήσουμε άλλους και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ακόμη και αρνητικά σχόλια και κριτική. Ο οίκτος πρέπει να απορριφθεί και, επομένως, αν συμπεριφερόμαστε άσχημα ή πληγώνουμε τους άλλους, είναι σωστό να μας το επισημαίνουν.
Δεν θα ήθελα πια να ακούω σχόλια όπως: «Ας κάνουμε ότι δεν καταλάβαμε, ο καημένος, είναι ήδη μια ανάπηρος, πρέπει να μπορεί κάπου να ξεσπάσει». Αυτή η προσέγγιση δεν βοηθά το άτομο, το οποίο δεν είναι πάντα καλό και αθώο. Σε μια σχέση είναι απαραίτητο κάποιες φορές να διορθώνουμε τον εαυτό μας.
Αν μου δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση του έργου Biokinetics ως θεατής, δεν θα χάσω σίγουρα την ευκαιρία. Κυνηγήστε τα όνειρά σας και μην σταματάτε μόνο και μόνο επειδή φοβάστε την κρίση των άλλων. Αν έχετε ένα ταλέντο, αναπτύξτε το χωρίς ντροπή και χωρίς να σκέφτεστε ότι δεν είστε αρκετοί.
________________________________________
Ο συγγραφέας της στήλης, Mattia Abbate, έχει μυϊκή δυστροφία Duchenne. «Αυτός ο χώρος», λέει, «δημιουργήθηκε για να βοηθήσει όσους ζουν με διάφορες δυσκολίες να τις αντιμετωπίσουν και προσφέρει στον κοινό πληθυσμό μια διαφορετική οπτική για την πραγματικότητα που τον περιβάλλει».
Ο Mattia, για τη στήλη του στη «Repubblica», έχει λάβει τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας από τον πρόεδρο Sergio Mattarella.
Αναφέρετε κάποιο ζήτημα ή μοιραστείτε μια θετική ιστορία αναπηρίας στη διεύθυνση email: postacelere.mi@repubblica.it ή γράψτε στον Mattia στο Instagram: www.instagram.com/abbate_mattia/
Διαβάστε το άρθρο εδώ:
https://milano.repubblica.it/cronaca/2025/03/09/news/gli_orizzonti_infiniti_della_danza_si_puo_ballare_anche_su_una_sedia_a_rotelle-424052785/
0 Σχόλια